قدیم تر ها که استاد بیشتر معنی صاحب حرفه و خریط فن می داد؛ نه معنی
صاحب علم، هر استاد، چیزهایی از حرفة خود می دانست که کسی نخواهد فهمیدشان؛
مگر به ازای یک عمر همراهی و شاگردی استاد. در مورد استادان علم نیز
همراهی برای محرم نظریات استاد شدن، شرط بود.
در همراهی استاد، چیزی بود فراتر از آموختن فن و حرفه و علم و فوت کوزه گری، بهانه ای بود برای همراهی استاد، تا شاگرد، درس بگیرد اخلاق زندگی و اخلاق حرفه ای را؛ تا استاد از شاگردش انسانی بسازد شایستة نام انسان و شایسته نام استاد؛ چیزی که در این دنیای فناوری زده، درّ نایاب شده است.
