خدمت

وقتی امروز در خبرها شنیدم جان کری بعد از یک سال و نیم مذاکره با ایران، با لحنی تحقیر آمیز اصل مذاکره کردن با ایران را یک امتیاز از طرف آمریکا برای ایران دانسته و تهدید کرده که: «اگر ایران با اقداماتی که ثابت می‌کند به دنبال دستیابی به سلاح هسته‌ای نیست موافقت نکند آمریکا آماده است تا از میز مذاکره کناره‌گیری کند» یاد سال 1391 افتادم...

زمانی که قبل از مذاکرات بغداد، اشتون به دلیل اینکه جلیلی زیر بار مطالبات زیاده خواهانه 1+5 نمی رفت، به جلیلی گفت: گوشی تلفن‌های ما باز است، هر وقت نظرتان عوض شد به ما اطلاع بدهید تا مذاکرات ادامه پیدا کند! اما چند ماه بعد، پس از آنکه جلیلی هیچ تماسی با طرف مقابل برای ادامه مذاکرات نگرفت و ایران به  گسترش تاسیسات هسته ای اش ادامه داد، اشتون با تغییر موضع خود به ایران نامه نوشت و اعلام کرد اتحادیه اروپا آماده ادامه مذاکرات هسته ای با ایران است.

اما چرا این اتفاق افتاد؟

پاسخ روشن است، در دوره جلیلی ایران بدون توجه به پیش شرط  ها و مطالبات غیر منطقی غرب، به گسترش تاسیسات هسته ای خود مشغول بود و این طرف غربی بود که به دنبال مذاکره با ایران بود تا بلکه از این طریق بتواند توان هسته ای ایران را متوقف کند که البته موفق به این کار نیز نشد و ایران در آن دوره از چند عدد سانتریفیوژ به 19000 سانتریفیوژ و توانایی غنی سازی 20% رسید اما در یک سال ونیم گذشته نه تنها تحریم ها بیشتر شده بلکه توانایی هسته ای ایران نیز متوقف شده و حالا این آمریکایی ها هستند که از موضع بالا ایران را تهدید به ترک میز گفتگو می کنند چون حالا دولت یازدهم با توقف تاسیسات هسته ای؛ دست خود را خالی می بیند و باید مذاکرات را ادامه دهد تا شاید برخی تحریم ها را بتواند فقط "تعلیق" کند...